Een heel grote misvatting voor grenzen is dat het niet hetzelfde is als NEE zeggen. Het is een short cut die velen van ons maken en dit is te kort en te snel gedacht, grenzen stellen is veel meer dan dat.
Maar wat zijn grenzen nu eigenlijk? Grenzen zijn niets meer of minder dan een aantal afspraken die je maakt om omgang met anderen en met jezelf te vergemakkelijken. Door grenzen te stellen schep je voor anderen duidelijkheid én voor jezelf persoonlijke ruimte. Het aangeven van grenzen is daarom niet NEE zeggen, maar wel JA zeggen tegen je eigen behoeften.
Bijvoorbeeld:
- Wie JA zegt tegen een kopje koffie, heeft automatisch NEE gezegd tegen een kop thee.
- Wie JA zegt tegen een mooie wandeling op zaterdagmiddag, heeft NEE gezegd tegen een middag doorwerken aan dat ene project.
Vaak krijg je ook de vraag, maar grenzen stellen hoe doe je dat dan?
Deze vraag is echter minder relevant omdat de HOE-vragen rechtstreeks connectie maken met ons hoofd en het systeem van logisch nadenken. Ze brengen ons heel snel in het probleem – oplossing verhaal. Het gaat er dus niet zozeer om HOE je en grens aangeeft. Wél over wat maakt dat je er niet toe komt. Is dit door een angst voor conflict, afwijzing, anderen teleur te stellen of omwille van een grote nood voor waardering en bevestiging. Want het zijn net deze angsten of behoeften die maken dat je geen grens durft aan te geven. We gaan dus een stap dieper en leggen de link met onze persoonlijke waarden.
Want de allereerste stap in het grenzen-kunnen-stellen is ons bewust worden van onze persoonlijke grenzen. Om dan de grenzen van anderen te gaan observeren en pas dan kunnen we onze grenzen bewust ervaren en aangeven.
Grenzen heeft dus weinig te maken met onze intelligentie, kennis of cognitieve vaardigheden. Maar wel met wat je voelt en hoe je omgaat met dit gevoel.